Gesteelde klokdiertjes zetten zich, zoals de naam al aangeeft, met een steeltje vast op bijvoorbeeld een vis. Het klokdiertje is nog het meest te vergelijken met de microvariant van een anemoon, dat vastgehecht op een organische ondergrond probeert het voedsel uit de directe omgeving bij elkaar te schrapen. De naam klokdiertje komt van zijn vorm, die veel wegheeft van een koperen bel in een kerktoren. Klokdiertjes zullen zich nooit massaal op de gezonde slijmhuid van een vis kunnen vestigen. De antimicrobiële eigenschap van de slijmhuid voorkomt dit. Een klokdiertje komt alleen voor als er een andere (primaire) oorzaak is. Dit kan doordat de slijmhuid is gestript door middeltjes of verkeerde waterwaardes, maar ook doordat een andere parasiet de barrière heeft doorbroken.